dziecko biega po mieszkaniu
Dziecko maszeruje swobodnie po pokoju. Do sklepu nasza mama idzie razem z nami. Wkładamy do koszyczka laleczkę. Dziecko tańczy, dostawiając nogę do nogi. Idziemy na zakupy do sklepu z zabawkami. Dziecko maszeruje swobodnie po pokoju. Do sklepu nasza mama idzie razem z nami. Wkładamy do koszyczka piłeczkę. Dziecko podskakuje jak piłeczka..
Czyli problem stary jak świat. pod spodem mieszkają ludzie ok.60 i cały czas ślą nan nas pisma, że nasze dziecko (prawie 2 l) im przeszkadza. Po wielu rozmowach okazało się, że przeszkadza im średnia długośc biegania po mieszkaniu
Dziecko biega po pokoju, na hasło nauczyciela - rodzica: Mydło – kładzie się na podłodze, Woda – podskakuje, Ręcznik – turla się po podłodze. 4. Słuchanie wiersz „O myciu rąk” z jednoczesnym naśladowaniem. Nauczyciel - rodzic czyta dziecku wiersz, pokazując w trakcie prawidłowy sposób mycia rąk. Dziecko
Jak nauczyć dziecko raczkować? Jednym z najważniejszych tzw. kamieni milowych w rozwoju niemowlęcia jest raczkowanie, które można zaobserwować od jego piątego do dwunastego, a nawet do
Jeden z nich mówi, że dziecko do ukończenia trzeciego roku życia powinno pozostawać pod opieką mamy w domu. Jeśli jest to możliwe, rodzice nie powinni go wysyłać do żłobka. Drugi natomiast pogląd głosi, że dzieci po żłobku wyprzedzają pod względem rozwoju języka i intelektu rówieśników, którzy byli jedynie pod opieką matki.
nonton fast and furious 1 sampai 9. @ "Gościa "Takich jałowych dyskusji jak ta jest więcej w Panu odpowiadają takie efekty dźwiękowe nad głową, mnie i wielu innym NIE! Drżenie mojej podłogi podczas "zabawy" dzieciaka tych z góry -też mnie nie zachwycało. Czy ja napisałam,że dzwoniłam pod 997 ?Zapewniam Pana , że ja doskonale znam normalne odgłosy w bloku i nigdy mi nie przeszkadzały , a u znajomych bywam- też mają nad sobą dzieci i takich efektów specjalnych jak u mnie nie ma !No cóż, skoro odrzucił Pan obie moje propozycje, nie widzę powodu do dalszej -jakże miłej- , że ja odniosłam pewne sukcesy z tymi z góry ,oduczyli dzieciaka biegania ,skakania (na skakance też), bez udziału policji ani sądów , niestety pozostał ogromny niesmak i parę innych niepożądanych odgłosów !Wypowiedziałam się na tym forum, tylko dlatego ,że doskonale wiem co autorka i inni "zatupani" przeżywają !I to gestią rodziców jest stworzenie takich warunków,aby inni nie musieli być katowani nieswoimi dziećmi !Każda spółdzielnia ma swój regulamin korzystania z lokali mieszkalnych, w mojej jest wyraźnie napisane ,że należy użytkować swój lokal tak, aby rażąco nie przeszkadzać, ani nie utrudniać życia innym . Każdy ma inną wrażliwość,widocznie Pan ma nerwy ze stali,czego gratuluję :)
"Dzieci potrzebują stabilizacji, więc trzeba wynająć coś na dłużej, a nie zmieniać lokal co pół roku. Więc zmienia się nie tyle system wynajmowania, co w ogóle sposób mieszkania" - o wynajmowaniu mieszkania z dziećmi rozmawiamy z bohaterką kolejnego odcinka naszego cyklu. Tym razem chcieliśmy pokazać, jak wygląda życie “Na wynajmie” z dzieckiem. Odwiedziliśmy Martę Wajdę i jej syna Janka w mieszkaniu na warszawskim Mokotowie znajdującym się w kamienicy z lat 50. położonej w zaciszu jednego z podwórek. Marta nie przepada za nowym budownictwem, lubi wysokie sufity, duże okna oraz ceni sobie fakt, że w takich budynkach tworzą się lokalne społeczności. Jest szefową kuchni i współwłaścicielką firmy cateringowej Gado, a niedługo jej przekąsek będzie można spróbować w nowym miejscu na mapie Warszawy. Marta i Janek wynajmują mieszkanie na warszawskim Mokotowie Foto: Piotr Kaczor Oliwia: Wspomniałaś, że mieszkasz tutaj od 5 lat. Jakie są twoje wcześniejsze doświadczenia i w jaki sposób udało ci się znaleźć akurat ten adres? Marta: Mieszkałam w różnych miejscach: na Mokotowie, na Powiślu, na Ochocie, na krakowskim Kazimierzu i w centrum. To zawsze były wynajmowane mieszkania, w różnych konfiguracjach: samemu, ze znajomymi, z psami i kotami, z dzieckiem, bez dziecka. Michał: Co zmieniło pojawienie się dziecka w kontekście wynajmowania? Marta: To jest złożony temat. W momencie, w którym pojawia się dziecko nie możesz zamieszkać do końca tam, gdzie chcesz. To nie jest takie proste, zwłaszcza gdy zaczyna proces edukacji, nie możesz do końca mieszkać tam, gdzie chcesz. Przez 2,5 roku jeździłam z Jankiem z Mokotowa na Powiśle. Nie mam prawa jazdy, najpierw mi się wydawało, że to przecież jeden autobus, że co to dla mnie, ale jednak nie. Teoretycznie można zmienić szkołę, ale to też nie jest takie proste ze względu na rejonizację, dlatego tak długo szukałam tego mieszkania, jednym z warunków było to, żeby Janek mógł sam jeździć do szkoły. Oprócz lokalizacji ważna jest też przestrzeń. Gdybym mieszkała sama i stwierdziła, że np. muszę oszczędzać, mogłabym się przenieść do tańszej kawalerki w innej lokalizacji. Jesteśmy we dwójkę i potrzebujemy mieszkania, w którym każdy ma swoje miejsce, tym bardziej, że Janek ma już 11 lat i jest nastolatkiem. Dystanse między domem, a szkołą są bardzo ograniczające, tak jak koledzy mieszkający w okolicy czy zajęcia dodatkowe. Poza tym dzieci potrzebują stabilizacji, więc trzeba wynająć coś na dłużej, a nie zmieniać lokal co pół roku. Więc zmienia się nie tyle system wynajmowania, co w ogóle sposób mieszkania. Przeprowadzaliśmy się z Jankiem czterokrotnie i uważam, że to są duże zmiany dla dzieci. Marta prowadzi firmę cateringową Gado Foto: Piotr Kaczor Wszystkie sprzęty AGD są własnością Marty Foto: Piotr Kaczor Kuchnia została wyremontowana przez Martę na koszt właścicieli Foto: Piotr Kaczor W kuchni nie brakuje półek i schowków Foto: Piotr Kaczor Michał: To duża przestrzeń położona w atrakcyjnej okolicy. Ile ty płacisz za to mieszkanie? Marta: Około 2500 zł. Wiem, że to bardzo mało, pewnie gdybym wynajmowała je dziś to byłoby ok. 3 tys. Natomiast mieszkam tutaj od 5 lat i gdy się wprowadzałam, nie wyglądało tak jak dziś. Naprawdę sporo w nim zmieniłam. W kuchni był trzystopniowy podwieszany sufit. W pokoju stary zestaw wypoczynkowy i 3 szafy, które zagracały przestrzeń. Dużo starych mebli w stylu lat 90. Szafki kuchenne były trochę przegniłe na dole, a na całej ścianie były takie same straszne kafelki, jak te na podłodze. Na początku to mieszkanie w ogóle mi się nie podobało, ale właścicielka powiedziała, że nie jest przywiązana do wyposażenia, więc mogłam wszystko wyrzucić i wyremontować przestrzeń zrobić po swojemu. Właściciele pokryli koszty remontu, które wyniosły ok. 4 tys. zł, bo zdecydowałam się na meble kuchenne z najprostszej linii Ikea. Sama jednak zainwestowałam w sprzęt AGD – zmywarka, pralka, lodówka i piekarnik są moje, płyta kuchenna też, ale ona tu zostanie, bo jest wmontowana w blat. Oliwia: Często spotykamy się z argumentem, że nie warto inwestować w nieswoje mieszkanie. Nie przerażało cię to, że musisz kupić sprzęt AGD i meble? Marta: Wychodzę z założenia, że skoro tutaj mieszkam, to dbam o swoją przestrzeń i to jest moje mieszkanie, nawet jeśli na papierze jest inaczej. Zresztą gdybym chciała się wyprowadzić, to lampy i mobilne części wyposażenia zabiorę ze sobą. Wkurza mnie, że w Polsce nie ma systemu wieloletniego wynajmu, jak choćby w Berlinie, tylko zdarza się tak, że co parę lat trzeba się przeprowadzać. Mam bardzo dużą potrzebę posiadania domu, a żeby go stworzyć potrzeba czasu – to nie jest kwestia kilku miesięcy lub roku. Zdarzało mi się, wynajmować mieszkanie na krótko i nie wymieniać w nim rzeczy, ale z dzieckiem to jest znacznie trudniejsze. Kuchnia jest idealnym miejscem spotkań Foto: Piotr Kaczor Mieszkanie jest eklektyczne Foto: Piotr Kaczor Nie brakuje ozdobnego szkła Foto: Piotr Kaczor Marta podkreśla, że to jej mieszkanie, choć nie jest jej własnością na papierze Foto: Piotr Kaczor Zabawne filiżanki na kawę Foto: Piotr Kaczor Oliwia: Odnoszę wrażenie, że matkę z dzieckiem, która wynajmuje mieszkanie czasem postrzega się jak lokatorów ze zwierzętami. Czy spotkałaś się z tym, żeby wynajmujący miał problem z wynajęciem ci mieszkania? Marta: Nigdy nie miałam takiej sytuacji, ani nie wpadłam na pomysł, żeby kogoś informować o tym, że będę mieszkać z synem. Myślę, że wynajem mieszkania przez matkę z dzieckiem to wyzwanie finansowe. Rozmawiałam ostatnio ze znajomą, która przeniosła się do Berlina, że w Polsce nie opłaca się wynajmować mieszkania w pojedynkę, a jak się jest samotną matką z dzieckiem to już w ogóle masakra. To bardzo drogie, do kosztów najmu dochodzą przecież media, internet, telefon, wywóz śmieci - strasznie dużo hajsu. Oliwia: Sama się nad tym zastanawiałam. Mam przecież nie najgorszą pensję i stałą pracę, ale jak pomyślę, że byłabym sama z dzieckiem, w dodatku bez pomocy finansowej ojca, to wynajem wygodnego mieszkania w aktualnych warszawskich realiach to byłaby jakaś abstrakcja. Marta: Moja wychowała dwójkę dzieci w 40 metrowym mieszkaniu bez pomocy ojca, ale w tym momencie trudno mi sobie wyobrazić takie rozwiązanie. Oboje z Jankiem potrzebujemy osobnej przestrzeni, w której każde z nas może się zamknąć. Warszawskie ceny to jest dramat, ostatnio koleżanka cieszyła się, że znalazła zajebiste mieszkanie 56 m przy Al. Niepodległości za 3100 zł. Powiedziałam jej, że nie ma się z czego cieszyć. Mam nadzieję, że właściciele mieszkania nie zrezygnują z wynajmu, bo na myśl o przeprowadzce cierpnie mi skóra. Oliwia: Regularnie przeglądam ogłoszenia i cena nawet małych mieszkań o w miarę przyzwoitym standardzie zaczyna się od 2 tys. zł., a do tego dochodzą opłaty. Nawet jeśli się zarabia ok. 5 tys. zł na rękę, to mając na utrzymaniu jeszcze dziecko, ciężko o komfortowe życie. Marta: Jak zarabiasz 5 tys. zł i masz dziecko to mieszkasz w Ząbkach. Nie byłabym w stanie się utrzymać, oczywiście przeżyłabym, ale byłoby to właśnie przeżycie. W mieszkaniu jest pełno światła Foto: Piotr Kaczor W pokoju Marty znajduje się balkon Foto: Piotr Kaczor Na parapetach i szafkach są poustawiane rośliny Foto: Piotr Kaczor Marta i Janek Foto: Piotr Kaczor Michał: Skoro nieźle zarabiasz, masz firmę i wychowujesz syna, to dlaczego po prostu nie kupisz sobie mieszkania na kredyt? Marta: Bo mnie nie poj*bało, ale znam ludzi, którzy tak robią. Kredyt na 25 lat na mieszkanie pod Warszawą tuż przy torach kolejowych. What the f*ck! Ciężar kredytu widzę na przykładzie mojej mamy, która jest już na emeryturze. Niedawno policzyła, że jak Janek będzie dorosły, czyli za 7 lat, skończy spłacać swój kredyt na mieszkanie. Ona ma wolny zawód, więc pewnie będzie pracować do końca życia, nieźle zarabia, ale już nie tak jak kiedyś i widzę, że płaci te raty z bólem serca, choć wzięła kredyt we frankach w najlepszym okresie na taką decyzję. Gdy zaczął się kryzys frankowy i skoki walutowe, moja mama dostawała nerwicy, nawet gdy jej raty nie szły bardzo w górę – to jest bycie więźniem systemu. Gdy to widzę zastanawiam się, skąd mam wiedzieć jak będzie wyglądało moje życie za 25 lat, skoro nie wiem, co będę robić za pół roku. W mieszkaniu na kredyt widzę ciągłą presję i obawę o to, że jak nie zapłacisz trzech rat, to świat się skończy. Znam takich ludzi zniszczonych przez kredyt i wiem, jak bardzo to determinuje całe życie. Poza tym ceny są tak wysokie, że za 300 tys. zł w dobrej lokalizacji można kupić tylko bardzo małe mieszkanie. Gdybym się miała zabrać za cały proces przyznawania kredytu, to chciałabym w efekcie kupić mieszkanie w dobrej lokalizacji, które naprawdę by mi się podobało. Nie chcę być skazana na półśrodki podyktowane przez bank. Janek wśród swoich klocków Lego Foto: Piotr Kaczor Drzwi między pokojami Marty i Janka są zamknięte Foto: Piotr Kaczor Strefa klocków Foto: Piotr Kaczor Są też piłkarzyki Foto: Piotr Kaczor Książki Janka Foto: Piotr Kaczor Figurki mają swoje specjalne półki Foto: Piotr Kaczor Foto: Piotr Kaczor Zgeometryzowana forma lamp zwraca uwagę Foto: Piotr Kaczor Oliwia: Taki metraż w tych najbardziej rozchwytywanych lokalizacjach to koszt 1,5 – 2 mln zł. Marta: Dla mnie rozmowa o cenach mieszkań w Warszawie to jak dyskusja o tym, czy wolelibyśmy polecieć na Marsa, czy na Księżyc. Jeśli nie wygrasz na loterii, albo nie odziedziczysz fortuny, to masz naprawdę minimalną szansę, żeby kupić dobre mieszkanie. To jest absurdalne. Pewnie mam zdolność kredytową, ale zobowiązanie się do zakupu czego, czego nie będę pewna w 100 proc. wydaje mi się bez sensu. Dzięki temu, że wynajmuję, mogę niemal z dnia na dzień zmienić swoje życie, wyjechać. W mieszkaniu Marty i Janka nie brakuje uroczych detali Foto: Piotr Kaczor Pudełka i książki są rozstawione w nieoczywistych miejscach Foto: Piotr Kaczor Składane taborety sprytnie pełnią funkcję stolika nocnego Foto: Piotr Kaczor W pokoju Marty można znaleźć kontynuację kolekcji szkła z kuchni Foto: Piotr Kaczor Michał: A twoja rodzina i ojciec Janka nie mają problemu z tym, że wciąż wynajmujesz? Albo czy znajomi cały czas ci nie gadają, że: „o Jezu, ty masz dziecko, a cały czas wynajmujesz, to takie smutne”? Marta: Są takie rozmowy. Oczywiście miło byłoby mieć mieszkanie, ale nie uważam tego za coś, co w jakikolwiek sposób determinuje moje życie. Nie chcę, żeby chęć posiadania zdominowała wszystko, nie chcę pracować tylko po to, żeby spłacać kredyt. Moja mama jest bardzo wspierającą osobą, docenia to, co robię, a ponieważ sama boryka się z kredytem, nie przymusza mnie do tego samego. Trzeba też powiedzieć uczciwie, że ja gdzieś tam z tyłu głowy mam wizję, że odziedziczę jakieś mieszkanie. Niemniej perspektywa, że może kiedyś coś dostanę nie powoduje, że leżę na kanapie i nic nie robię. Co do ojca mojego dziecka - on nie może się wypowiadać, bo sam mieszka w bardzo dziwnych miejscach. Z kolei większość moich znajomych też wynajmuje mieszkanie. To głównie ludzie wolnych zawodów, którzy się przemieszczają, więc to jest w tym środowisku dość naturalne. Oliwia: W moim otoczeniu są osoby, które przeżywają kryzys wynajmowania, w związku z tym na jakich właścicieli trafiają. Na początku wszystko jest w porządku, a po jakimś czasie okazuje, że koszty, które miały być wliczone w czynsz jednak są inne. Marta: Wydaje mi się, że mamy bardzo roszczeniowe podejście do różnych rzeczy i podchodzimy tylko z perspektywy jak dużo jeszcze możemy dostać. Ja podchodzę do wynajmu w ten sposób, że otrzymuję przestrzeń, którą zaczynam traktować jak swoją, staram się dać coś od siebie - tworzę je, nie oczekuję, że wszystko będzie za mnie zrobione. Jak kupisz sobie mieszkanie to też się może okazać, że rury są popsute, sufit odpada, a sąsiedzi są trudni. Będą takie same problemy, tylko trzeba będzie sobie z nimi poradzić samemu. Zakup perfekcyjnego mieszkania to mit. Gdy do ceny mieszkania dodasz koszt notariuszy, pośredników, męczenia się miesiącami z ekipą remontową to nagle się okaże, że koszty są o wiele wyższe niż początkowo założenia. Potem okazuje się, że wszystko nie wygląda tak, jak miało wyglądać i meblowanie trwa jeszcze kilka lat. Więc ja wolę wynajmować. Tylko dwa mieszkania w życiu wynajęłam korzystając z ogłoszeń typu gazetowego, o pozostałych dowiadywałam się od znajomych i uważam, że to jest lepsza opcja. Gdy stwierdziłam, że chcę się przenieść, cierpliwie czekałam aż pojawi się satysfakcjonujące mieszkanie. Stolik z sukulentami Foto: Piotr Kaczor Książki o jedzeniu Foto: Piotr Kaczor Stolik nocny Foto: Piotr Kaczor Oliwia: Wydaje mi się, że problem jest złożony. Z jednej strony na rynku jest bardzo drogo, więc każdy chce płacić mniej, z drugiej strony najem nie jest sprofesjonalizowany, więc to jest loteria, na jakie mieszkanie i jakich wynajmujących się trafi. Marta: To jest jak z historią związaną z koronawirusem i żelem do mycia rąk. Każdy patrzy na inne ceny i podwyższa swoją. Inna sprawa, że wynajmowanie mieszkań też nie jest łatwe Wy i ja należymy do specyficznej grupy najemców, ale ogólnie to trudna grupa. Moja rodzina wynajmowała innym mieszkanie na Powiślu przez 3 lata i mogę wam powiedzieć, że tam się naprawdę wydarzyło wszystko: wizyty policji, barykadowanie się w środku, nie płacenie, niszczenie. Mój znajomy opowiadał, że w Poznaniu wynajął odziedziczone mieszkanie studentom i pierwsze co, to zrobili na parapetówce ognisko na środku, są tysiące takich historii. Tak że obie strony są zacietrzewione – i wynajmujący i najemcy i wraca problem braku systemu, który jakoś by to organizował. Jako społeczeństwo, nie mamy wpojonych żadnych zasad moralnych i przez to obrywamy rykoszetem. Oliwia: Mam znajomą, do której właściciel co miesiąc przychodził po pieniądze w gotówce, dopiero po roku stwierdził, że zna ją na tyle, że może zaufać przelewom. Absurdów nie brakuje, do tego to wszystko jest utopione w takim sosie tego, kto ma nad kim przewagę. Marta: Nie wyobrażam sobie, żeby właściciele regularnie do mnie przychodzili, szanują moją prywatność, oczywiście gdyby mnie uprzedzili, nie miałabym problemu z wizytą. Znam jednak lokatorów, którzy mają tak, że co miesiąc ktoś przychodzi po czynsz i sprawdza mieszkanie i historie o właścicielach mieszkań, którzy pojawiają się pod nieobecność mieszkańców. Kwiaty na parapecie Foto: Piotr Kaczor Malowana komoda w przedpokoju Foto: Piotr Kaczor Wnęka w ścianie z lustrem już była w mieszkaniu, gdy Marta je wynajmowała Foto: Piotr Kaczor Kolekcja talerzy na ścianie Foto: Piotr Kaczor Michał: Nie przeszkadza ci to, że ktoś na tobie zarabia, że płacisz komuś za mieszkanie, które nigdy nie będzie twoje? Dla wielu ludzi to absurd, jak wynika z komentarzy pod naszymi artykułami. Ja nie rozumiem takiego myślenia, nigdy w ten sposób do tego nie podchodziłam. Przecież ktoś mi coś użycza, a ja z tego korzystam. Poza tym płacę też za to, że w każdej chwili mogę wyjść stąd i nie wrócić. Wydaje mi się, że po prostu kupuję sobie ten luksus, że jestem niezależna, nieuwięziona. Traktuję to, jak kupowanie biletu na autobus i wszystkie tego typu czynności. Nigdy nie uważałam, że wynajem to wyrzucanie pieniędzy. Oliwia: W Polsce ludzie postrzegają płacenie za mieszkanie, które nie będzie twoją własnością za stratę pieniędzy. Sama funkcja lokalu jako miejsca do życia, nie jest ceniona. To trochę brzmi tak, jakby ktoś mi robił łaskę, że w zamian za pieniądze wynajmuję mieszkanie. Przecież to jest pewna wymiana. Nie traktuję tego tak, że ktoś mi zabiera moje pieniądze i jest szczęśliwy z tego powodu. Klatka schodowa Foto: Piotr Kaczor Kamienica, w której znajduje się mieszkanie Marty Foto: Piotr Kaczor Oliwia: Wydaje mi się, że takie postrzeganie wynajmu wynika częściowo z rozdrobnienia rynku. Wynajmujemy od prywatnych osób i nie postrzegamy tego jak zwykłej usługi, z której korzystamy, tylko jak dokładanie komuś do budżetu. Nie myślimy o tym, że przecież mieszkamy w tym lokalu, tylko, że ktoś na nas zarabia. Dokładnie, to jest właśnie problem. Miałam długą dyskusję z moim wspólnikiem, który długoterminowo wynajmuje samochód. Pytałam go, dlaczego nie kupi auta – odpowiedział, że jak się zepsuje, to ktoś przyjeżdża i naprawia, a jak mu się znudzi, to może wymienić na inny. To jest pewien luksus, na który nas stać. Mogę sobie powiedzieć, że dzisiaj chcę mieszkać na Mokotowie, a za pół roku na Bielanach. Nie mam poczucia, że komuś oddaję coś co mu się nie należy. Oliwia: Często spotykamy się z tym, że ludzie w wynajmowanym mieszkaniu nie czują się jak w domu. U ciebie jest chyba inaczej. Czuję się tutaj bardzo u siebie, ale to dlatego, że jestem świadoma tego, czego potrzebuję i szukam mieszkań, które mogę potem urządzić. Nie wyobrażam sobie życia w brzydkim mieszkaniu. Kiedyś sobie zdałam sprawę z tego, że nie jestem w stanie zaprzyjaźnić się z osobą, która ma brzydko w domu. Ja wiem, że to jest straszne i zlinczują mnie za to zdanie, ale wychowałam się w pięknych wnętrzach i to ma dla mnie gigantyczne znaczenie, uczę też tego mojego dziecka, że otoczenie ma znaczenie. Zobacz również: "Bieganie boli"
CYTAT(domi @ Fri, 04 Nov 2011 - 10:07) Proszę o poradę. Moi rodzice mają wspólnie mieszkanie własnościowe oraz działkę. Ojciec zmarł w tym roku. Mama dowiedziała się od sąsiadki, ze musi zrobić sprawę spadkową w Sądzie aby przepisać połowę po zmarłym mężu, na siebie. Mama słysząc słowo "sąd", popadła w panikę. Przeraża ją bieganie po sądach. Proszę o informację co i jak należy zrobić by nieruchomości były przepisane na mamę? Czy w ogóle musi coś robić? Są jakieś konsekwencje pozostawienia sprawy jak jest?takbo musi, nic nie ma z urzędu oraz z faktu, że się było współmałżonkiemprzeprowadzenie sprawy spadkowej, jest najczęściej formalnością, jeśli wszyscy są w sprawie jednomyślnipo śmierci Twojego taty dziedziczą po nim Twoja mama oraz Ty i Twoje ewentualne rodzeństwopoczytaj tubez postępowania spadkowego, które ureguluje sprawy własności nie bedzie można nic zrobić z tym mieszkaniem, czyli np sprzedaćale może nasza forumowe prawniczki jeszcze uściślą, boW dniu 18 marca Sejm RP uchwalił zmiany do Kodeksu Cywilnego, które weszły w życie po 6 miesiącach czyli we wrześniu, tu poczytaj
Dla dziecka mieszkanie jest niczym bezkresny plac zabaw. Miejsce do odkrywania i poznawania, dlatego dla bezpieczeństwa malucha należy zadbać, aby nie zrobiło sobie krzywdy przez naszą nieuwagę czy źle dostosowane mieszkanie. Fot. Depositphotos, Najnowsze badania statystyczne wskazują, iż ponad 40 % wypadków, którym ulegają dzieci, zdarza się w domu. Dlatego, jako rodzice, koniecznie zadbajmy o maksymalne bezpieczeństwo naszej pociechy w domu. Nie należy jednak ograniczać dziecka stosując zakazy. Ciągłe bieganie za dzieckiem po mieszkaniu i kontrolowanie, czy czasem nie sprawdza co stanie się jak włoży nożyczki do kontaktu też nie ma sensu, a często jest również zwyczajnie niewykonalne. Korzystniej jest ułatwić życie sobie i dziecku, dbając o to zawczasu. Można przecież pozostawić dzieciom swobodę nauki opartej na własnym doświadczeniu przy jednoczesnym odpowiednim zabezpieczeniu wnętrza bezpiecznego domu: Regały - Wysokie regały lub witryny ze szkłem, które mogą spaść na dziecko, warto przykręcić lub przymocować do ściany. Przeszklenia w drzwiach stanowią niebezpieczeństwo dla dziecka. Rozbita szyba może być przyczyną groźnych urazów, dlatego najlepiej zainwestować w meble bez drzwi przeszklonych. Jeżeli jednak z powodów estetycznych i funkcjonalnych, zdecydujemy się na takie rozwiązanie, to w przeszkleniach drzwi powinniśmy zastosować szkło bezpieczne, a więc klejone z folią wewnątrz lub hartowane. Jest wytrzymałe na uderzenia, po rozbiciu rozsypujące się na wiele małych niegroźnych kawałków. Nakładki na drzwi – dzieci często wkładają paluszki między drzwi a framugę. Aby tego uniknąć można zamontować specjalną nakładkę do drzwi, które zabezpiecza przed bolesnym trzaśnięciem drzwiami, uniemożliwiając im jednocześnie całkowite ich zamknięcie. Rośliny – trujące rośliny takie jak: oleander- zaburza prace serca, fikus,dracena – uczula, bluszczu- podrażnienie układu pokarmowego, należy koniecznie przenieść, tam gdzie małe rączki nie dosięgną. Fot. Depositphotos Stół - najczęstszy błąd to za długie obrusy. Jeśli połączymy go z gorącą kawą czy herbatą i małym brzdącem, który chętnie chwyta za wszystko co się da (przecież świat, ten niedostępny jest najciekawszy) tragedia gotowa! Dlatego tak ważne jest, aby unikać obszernych obrusów, długich bieżników. Niczego nie stawiaj na brzegach stołu. Jeżeli kładziesz na stół serwetę, uważaj, aby nie znalazła się na podłodze wraz z całym nakryciem stołu. Gniazdka – tak, kwestia, którą należy koniecznie poruszyć. To chyba pierwsza myśl, która przychodzi do głowy, kiedy mówimy o domowych niebezpieczeństwach. Dziś, powszechnie dostępne są zaślepki, którymi można skutecznie uchronić nasze dziecko przed bliskim spotkaniem z napięciem elektrycznym. Narożniki - nawet dorosłemu zdarza się poobijać o kant stołu, a co dopiero może powiedzieć raczkujący maluch lub rozbrykany przedszkolak? Dla pewności warto zamontować na kantach stołu czy półek osłonki. Niektóre są nawet całkiem pomysłowe, zabawne, a nawet i eleganckie, więc nie musimy obawiać się, iż „zepsują” nam klimat mieszkania. Jeśli już wspominamy o stole – zrezygnujmy ze szklanych. Fot. Przedmioty - Usuńmy z podłogi wszystkie przedmioty, które podczas chodzenia dziecka, mogłyby stanowić dla niego niebezpieczeństwo, a więc kable, przewody elektryczne, dywany, chodniki, (jeżeli jest możliwość ich przesunięcia). Ewentualnie możemy podłożyć pod chodniki, matę antypoślizgową, która utrzyma je w jednym miejscu i nie będą stanowić zagrożenia dla twojego malucha. Pochowaj wszystkie przedmioty, które dziecko mogłoby wziąć do buzi i połknąć, a wszystkie delikatne przedmioty, możliwe do zniszczenia, ulokujmy zdala od dziecka. Kominek - bezwzględnie należy zabezpieczyć dojście do kominka, specjalnymi ekranami, albo barierkami dostępnymi w sklepach dziecięcych. Okna i drzwi - nie stawiajmy foteli ani sofy pod oknem. Dużo nie potrzeba, aby ciekawy świata maluch (który, jak dobrze wiemy, uwielbia przesiadywać na parapecie), wykorzystał nieuwagę rodziców i przedostał się do otwartego okna. A z stamtąd do tragedii już nie daleko. W świetle okna nie powinniśmy ustawiać przedmiotów, które mogą przyciągać uwagę małego mieszkańca. Z drzwi powinniśmy wyciągnąć klucze, gdyż małe dziecko potrafi je przekręcić, zamknąć drzwi, a potem nie jest w stanie samodzielnie ich otworzyć. Szafki – niezbędne okażą się blokady. Może nie są doskonałą ozdobą, lecz z pewnością zabezpieczą ostre przedmioty czy zawartość naszych szafek przed zainteresowaniem maluszka.
Widzę, że wątek ma już kilka lat i zastanawia mnie bardzo, jak z problemem poradzili sobie autorzy pierwszych postów, z autorką na czele, bo forum to już zdaje się opuścili, więc widocznie znaleźli jakieś rozwiązanie na hałaśliwe dzieci mam podobny problem. Wprowadziliśmy się z rodziną do stosunkowo nowego blogu niedawno i zanim jeszcze zobaczyliśmy sąsiadów na oczy, zdążyliśmy ich usłyszeć. Chodzi tu oczywiście o sąsiadów z kilkuletnim dzieckiem z góry, bo pozostali lokatorzy, mimo że wielu również ma małe dzieci, potrafią się zachować i ich obecności w bloku nie słychać. Natomiast ci mieszkający nad nami to istny koszmar - zachowują się, jakby im jednym na całym świecie przytrafiło się dziecko, więc można pozwolić mu na bieganie od 9 rano do 21 wieczorem, tupanie, hałasowanie, uderzanie w barierki balkonu, przecież to naturalne... Proszę mnie źle nie zrozumieć - mam na uwadze, że dziecko jest małe, ma niespożyte pokłady energii i do kaloryfera się go nie przywiąże. Wychowanie dwójki dzieci mam już za sobą, więc wiem co mówię. Moje dzieci nie miały jednak nigdy pozwolone na to, żeby biegać po domu i hałasować, a dodam, że jedno z nich ma stwierdzone ADHD. Zabieraliśmy je jednak na spacery, place zabaw, a w domu mieliśmy dywany. Dodatkowo dzieci zawsze miały na nogach kapcie, które wyciszają dźwięki. I nikt nie musiał się mnie dopraszać o takie rozwiązania - zastosowanie ich, podobnie jak upominanie dzieci gdy zachowywały się zbyt głośno, było dla mnie naturalne, bo w poprzednim bloku mieszkało wiele osób starszych, w większości po 60. roku życia, a także dwie rodziny z malutkimi dziećmi, więc naturalnym było zachowanie ciszy w myśl starej zasady "nie rób drugiemu co tobie niemiłe". Jak widać, nie wszyscy są wychowywani w poczuciu tej zasady - zwłaszcza obecni młodzi rodzice, których podejscie do wychowywania dzieci jest potworne. Myślą, że skoro dorobili się dziecka i mieszkania, to zaszli na szczyt świata i są jego pępkami więc mogą robić co im się sąsiedzi byli przez nas upominani. Za pierwszym razem przeprosili, bo chyba nawet nie zdawali sobie sprawy, że do mieszkania pod nimi już się ktoś wprowadził. Hałasy jednak nie ustawały i dwie kolejne wizyty z prośbą o zachowanie ciszy kończyły się już aroganckimi odpowiedziami i zamykaniem drzwi przed nosem. Kolejnym razem nie kłopotaliśmy się zatem aby pukać do ich drzwi raz jeszcze i przy najbliższej okazji, kiedy hałasy były wyjątkowo nasilone, wezwaliśmy policję, która udzieliła jedynie pouczenia. Interwncja ta nie przyniosła jednak skutku - było ciszej przez jakieś dwa tygodnie, a potem na powrót po staremu. Państwo ci nie widzą w zachowaniu swojego dziecka nic złego i odbierają nasze interwencje jako atak, sądząc, że "nachodzimy ich", bo nie mamy lepszych rzeczy do robienia. Zasłaniają się tym, że w godzinach 6:00 - 22:00 mają całkowite prawo zachowywać się tak jak uznają za stosowne. I trzeba przyznać, że w godzinach ciszy nocnej spokoju nie zakłócają, ale przecież odpoczynek w domu nie ogranicza się w praktyce wyłącznie do sztywno określonych godzin ciszy nocnej. Człowiek zazwyczaj wraca do domu między 15 a 17 i od tego momentu chce zaznać odrobiny spokoju, a nie może, bo dziecko u góry swędzą pięty i musi sobie ulżyć nieustannym naparzaniem w swoją podłogę, a nasz wpłynąć na takich ignorantów? Czemu tacy ludzie, dorośli ludzie z tytułami magistrów, nie mają w sobie kszty empatii i nie wykazują się minimum kultury osobistej? Jak można tak nieludzko postępować - wiedzieć, że sprawia się komuś niedogodność, ale nie ustawać w swojej arogancji i bucie? Czy ktoś poradził sobie z podobnym problemem i może podzielić się doświadczeniami?
dziecko biega po mieszkaniu
